Film jest historią autobiograficzną i posiada formę dziennika wspomnień, opowiadających o tym, jaki wpływ miała problematyczna relacja z ojcem na kształtowanie emocjonalnej strony osobowości autorki. Jako motyw do realizacji tego tematu posłużyło poczucie zagubienia własnej wartości z powodu choroby psychicznej papy i długoletnie przekonanie, że o tym nie wolno mówić.
Sięgając do starych filmów i zdjęć archiwalnych, rodzi się uczucie tęsknoty i smutku. Autorka bierze odpowiedzialność za swoje emocję i dochodzi do wniosku, że potrzebuję uwolnić się od wpływu przeszłości, związanej z chorobą Papy i w końcu zbudować swój niezależny autoportret. To daję szansę na odrodzenie i wreszcie zbudowania relacji już dorosłej córki z Papą.
pl▾
